ستاره های آسمون میدونن گلای سرخه دشتستون میدونن همه خارای بیابون میدونن
که شبای مهتابی با من چه رازی داشتی
اگه یک بوسه میدادم دو بوسه جاش میذاشتی
حالا بگو نامهربون چی شده باز بی وفائی سر وعده نمی آیی
به کوه گفتم دردم سر گرون شد به ابرای آسمون گفتم بارون شد
به چشای آهو گفتم گریون شد به یه چوپون گفتم مثله ...... کرد
غم من رو مثال بغض تو گلوش پنهون کرد
حالا بگو ای ساز من ز حدیث من خسته
دل چوبیت نشکسته