شهپر

نگو که تو سینه ی من
درد بی درمونی نبود
توسفره ی خالی ما
غصه ی بی نونی نبود
نگو که دست روزگار
شاهپر پروازو نبست
نگو که تو کنج قفس
قناری زندونی نبود
به من نگو ای نیمه جون
نونت نبود ، آبت نبود
تو سقف آسمون شب بلور مهتابت نبود

به هر طرف رو می کنم
درا به سوی بستنه
چینی نازک دلم
رو لبه ی شکستنه
به کی باید رو بزنم
کیه جوابمو بده
کیه دوای درد این حال خرابمو بده