Shahed

میون جمعم من ولی دلم تنها
لبم چو گل خندان دو دیده ام دریا
لب از برون خندد دل از درون گرید
ز برق چشمانم نشان غم پیدا
تو شاهدی ای غم
چگونه میخندد گلی که پزمرده
دل منست آن گل که از جفا مرده
زمن چه میپرسی که از چه مینالم
همیشه میگرید دلی که افسرده
تو شاهدی ای غم