Sazo Avaz

وفادار تو بودم تا نفس بود
دریغا همنشینت خار و خس بود
دلم را باز گردان، باز گردان
همین جان سوختن بس بود، بس بود
درون سینه آهی سرد دارم
رخی پژمرده ، رنگی زرد دارم
ندانم عاشقم، مستم، چه هستم
همی دانم دلی پر درد دارم.
کسی مانند من تنها نماند
به راه زندگانی وا نماند
خدا را در قفای کاروانها
غریبی در بیابان جا نماند
لب خشکم ببین چشم ترم را
بیا از باده پر کن ساغرم را
دلم در تنگنای این قفس مرد
رسید آندم که بگشایی پرم را


به دریای غمت دل غوطه ور بید
مرا داغ فراقت بر جگر بید
دو چشمم قطره های اشک خونین
تو گویی لاله باغ نظر بید
ز بس مهر رخت عالم فروزه
جهان را دل مهرت سینه سوزه
فلک را شیوه دائم اینچنین
که هر جا چشم امیدی بدوزه
دل از دست غمت زیر و زبر بید
دو چشمونم پر از خون جگر بید
هر آن یار عزیزش نازور بید
دلش پر غصه چانش پر شرر بید
جدا از رویت ای ماه دل افروز
نه روز از شو شناسم نه شو از روز
وصالت گر مرا گردد میسر (ای دوست)
بود هر روز مو چون عید نوروز
بیا جانا که جانانم تویی تو
بیا یارا که سلطانم تویی تو
تو خود دونی که غیر از تو ندارم
بیا جانا که ایمانم تویی تو