Navaye Ghorbat

ببین ماتن عروسکها رو لبها خنده ماسیده
تو این حجم پر از خالی کی خاک مرده پاشیده
شب غمگینی پائیز
شب دلگیر بارونی
نمیدونی چقدر خستم چقدر تنها
نمیدونی نمیدونی نمیدونی
تو هم نیستی که من باشم
نمی آی تا که ما باشیم
مثال ریزش بارون نمی خوای صدا باشیم
از این آوار پائیزی دلم خونه دلم خونه
کجای روی زمین هستم اینو هیچکی نمی دونه
دلم تنگه برای گریه ای خاموش
دلم تنگه برای خالی حجم تو در آغوش
شب قطبی
شب دلها
از این سردرگریبونی
به تلخی هق هقی کن با صدای مرد زندونی
ببین ماتن عروسکها همه کوکی مقوایی
فرو رفتن تو لاک خود چه امیدی چه فردایی
نپرس ابرای بارونی کجا رفتن
به سوی آبی عشق بی صدا رفتن
نگاه تو که روح شعر سبزم بود
چه معصوم از کنار آینه ها رفتن
سراب غربت تردید همیشه سرد و مردابیست
بیا از موج مه پائین هوای خونه آفتابیست