Namandegano Raftegan

نامدگان و رفتگان از دو کرانه زمان
سوی تو میدوند هان ! ای تو همیشه در میان
آه که می زند برون از سر و سینه موجِ خون
من چه کنم که از درون دست تو میکِشد کمان
پیشِ وجودت از عدم ، زنده و مرده را چه غم
کز نفس تو دم به دم ، میشنویم بویِ جان
پیشِ تو جامه در برم نعره زندکه بردرم
آمدمت که بنگرم ، گریه نمی دهد اَمان . . .
ای گلِ بوستانسرا از پسِ پرده ها درآ
بویِ تو میکِشد مرا وقتِ سحر به بوستان
هرچه به گِرد ِ خویشتن مینگرم دراین چمن
آینه ضمیرِ من ، جز تو نمی دهد نشان