Khazan
Viguen
چو نسیم خزان بوزید
گل و سبزه و لاله گذشت
دگر از سر گلشن و دشت
پرنده بهاری
خموش و دلشکسته
در آشیان نشسته
چو شاخه های پرگل می لرزد
گل می ریزد
ز باد سر پائیز
به گلشن غم انگیز
چو اشک تیره بختان
ز شاخه درختان
فتاده برگ لرزان
تو امید و قرار منی
تو مه شب تار منی
تو همیشه بهار منی
در آن خزان زیبا
من و تو مست و شیدا
کنار هم نشستیم
نسیم مهرگانی گل میریخت
بر گیسویت
شکسته رونق گل
دگر ز رنگ و بویت
خزان رسیده بر دشت
بهار و سبزه بگذشت
بهار من کجایی؟
بهار من کجایی؟