Hajab Bazegaran

حجاب چهرۀ جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست
روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم
عیان نشد که چرا آمدم؟ کجا بودم؟
دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم
مرا که منظر حور است مسکن و مأوا
چرا به کوی خراباتیان بود وطنم
حجاب چهرۀ جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم
اگر ز خون دلم بوی مشک میاید
عجب مدار که همدرد نافۀ ختنم
طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع
که سوزهاست نهانی درون پیرهنم
بیا و هستی \"حافظ \" ز پیش او بردار
که با وجود تو کس نشنود ز من که منم
حجاب چهرۀ جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که از این چهره پرده برفکن