Bi To Moundan Kare Man Nist

من کجای این سفر باید تو رو پیدا کنم تو که جاده ها نمی تونن بگیرن ردتو
بی تو بودن کار من نیست
تا دلت نرفته برگرد
ما که راهمون یکی بود
چرا جاده ما رو گم کرد
بغض تو با گریه ی من
با شکستن وا نمی شه
تا تو دستامو نگیری
گمشدم پیدا نمی شه
جاده ها رو آروم با خیالم رج بزن پای پیاده
فکر تنها بودن ما واسه هر دومون زیاده
خودمو پشت سر تو توی این جاده کشیدم
ردتو نمی گرفتم به خودت نمی رسیدم
تو کنار من یه کوهی من کنار تو یه دریام
ما رو با هم آرزو کن با تو من تمامه دنیام