Bargho Kharman
Parvin
با قلبیپر خون با دردی افزون
دهقانی به دصد دوندگی
روزو شب به شوق زندگی
بذری در جلگه ایی پراکند
قافل از حوادس و بلا
با دستی به زحمت آشنا
در صحرا بساط خرمن افکند
بلا آمد از دریا
به جانب صحرا
سیه تر از شب ابر دود آسایی
به ناگهان زد برق آتش سایی
چو فتنه بر خیزد
جهان بهم ریزد
ای برقبلا که آفت جهانی
آخر تو چرا
پر نیرنگ و نا مهربانی
ای برق بلا
منم همان دهقان
به بخت خود گریان
که ناگهان برق نگاه تو آتش زد
به آتش عشق و امید منم رو کرد
چو فته بر خیزد
جهان بهم ریزد