Ahouye Vahshi
Homeira
چه خوش صید دلم کردی
بنازم چشم مستت را
که کس آهوی وحشی را
از این خوشتر نمی بیند
خدا را رحمی ای لیلی
که مجنون سر کویت
در دیگر نمی داند
ره دیگر نمی گیرد
با عاشقان دیده
تا چند ناز و عشوه
درد دلان مسکین
تا کی جفا و زاری
از عشقت ای نگارم
در سوز و التهابم
گر حال من بدانی
دانم که رحمی داری
منهم به عشقت ای دل
پابند و بیقرارم
خون شد دلم خدایا
کی صبر و بی قراری