نمیدونی بوی دیروز ۳۶

تو غم ای دل تنگو نمیدونی
قصه ی این خسته رنگو نمیدونی
تو پر از
زمزمه ی فکرای آبی
تو گرفتاری سنگو نمیدونی
نمیدونی
چه غم سختی موندن
موندنو به روی خود درارو بستن
رفتن از یاد همه
مثل یه قصه
تو فراموشی به مرگ خود نشستن
غم رو قلب خسته ی من
خزه بسته
طاقتم مثل دلم
درهم شکسته
دوست دارم جاری بشم
مثل تو اما
نمیتونم خسته ام
خسته ی خسته
کاش یه جوری
منو از من میگرفتی
کاش منو
به دست موجا میسپردی
من تو این خستگیا
دارم میپوسم
کاشکی این خسته رو
با خودت میبردی
نمیدونی
چه غم سختی موندن
موندنو به روی خود درارو بستن
رفتن از یاد همه
مثل یه قصه
مثل یه قصه
تو فراموشی به مرگ خود نشستن
نمیدونی
چه غم سختی موندن
موندنو به روی خود درارو بستن
رفتن از یاد همه
مثل یه قصه
مثل یه قصه
تو فراموشی به مرگ خود نشستن
نمیدونی
چه غم سختی موندن
موندنو به روی خود درارو بستن
رفتن از یاد همه
مثل یه قصه
مثل یه قصه
تو فراموشی به مرگ خود نشستن