تک درختی ، تیره بختم
که در سکوت صحرا
فریادِ من ، شکسته در گلویم

تک درختی ، بی پناهم
که دشتِ آرزوها
گردید آخر ، مزار آرزویم

خشک و بی بارم ، پس ثمرم کو ؟
آن شادابی ، آن برگ و برم کو ؟

دور از یاران ، بی توشه و برگم
هم خانه ی محنت ، همسایه ی مرگم

بر رخسارم ، غبار غم نشسته
توفان از من چه شاخه ها شکسته

چو نهالِ زهر آلوده
همه کس از من بگریزد

نه کس با من بنشیند
نه کس با من آمیزد

گویم غم خود خود را با خارِ بیابان
در سینه نهفتم اسرار بیابان

در دل شب سکوت صحرا
بود غم افزا ، اه

از تو جدا بگویم ای مه
حدیث خود با ماه


تک درختی ، تیره بختم
که در سکوت صحرا
فریادِ من ، شکسته در گلویم

تک درختی ، بی پناهم
که دشتِ آرزوها
گردید آخر ، مزار آرزویم