گیسوی سیاه من بدوش یار

من به دوش یار زیب و زیورم
بر سر نگار تاج گوهرم
از گل بهار تازه رو ترم
همره نسیم جامه می درم
در راه تو فکنم دام دلبری فکنم دام دلبری

جان تو بسته شد به کمند تار من شام تار من
رفته هر سو تاب هر مو من پریشان هستم
از غم آزاد سرخوش و شاد بی جام می مستم بی جام می مستم
در راه تو فکنم دام دلبری فکنم دام دلبری

من هستم گیسوی سیاه کردم عمر تو تباه
دل بستی برجنبش من دادی بر گردش من متاع جان طاقت و توان
در راه تو فکنم دام دلبری فکنم دام دلبری