چه خوش صید دلم

چه خوش صید دلم کردی
بنازم چشم مستت را
که کس آهوی وحشی را
از این خوشتر نمی بیند
خدا را رحمی ای لیلی
که مجنون سر کویت
در دیگر نمی داند
ره دیگر نمی گیرد
با عاشقان دیده
تا چند ناز و عشوه
درد دلان مسکین
تا کی جفا و زاری
از عشقت ای نگارم
در سوز و التهابم
گر حال من بدانی
دانم که رحمی داری
منهم به عشقت ای دل
پابند و بیقرارم
خون شد دلم خدایا
کی صبر و بی قراری