پنجه های آواز

تو بیا مثل قدیم . بندی از این ترانه شو
واسه دل گرمی واژه . بهترین بهانه شو
که توی وسعت سینه . درد آواز نخونده است
شعله های زده در شعر . لحظه های دل سوزونده است
میگن این هوای سنگین . نفس سازمو کشته
ولی پنجه های آواز . وقتی با هم باشه . مشته
وقتی بی رنگی نقاش . میون این همه رنگه
وقتی آواز و ترانه . مرهم دلهای تنگه
وقتی که شاعرو کشتن . اونو با ترانه شستن
نه با این ترانه هرگز . مرثیه خون نمیخواستن