شاهد

میون جمعم من ولی دلم تنها
لبم چو گل خندان دو دیده ام دریا
لب از برون خندد دل از درون گرید
ز برق چشمانم نشان غم پیدا
تو شاهدی ای غم
چگونه میخندد گلی که پزمرده
دل منست آن گل که از جفا مرده
زمن چه میپرسی که از چه مینالم
همیشه میگرید دلی که افسرده
تو شاهدی ای غم