دیباچه

بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب
که بام ها همه بیدار و بارور گردد
بخوان دوباره بخوان تا کبوتران سپید به آشیانه خونین دوباره برگردند
بخوان به نام گل سرخ در رواق سکوت
که موج اوج طنینش ز دشتها گذرد
پیام روشن باران ز بام نیلی شب
که رهگذار نسیمش به هر کرانه برد
ز خشکسال چه ترسیم که سد بسی بستن
و در برابر آب که در برابر کوه
و در برابر آوازو در برابر شور
تو خاموشی
که بخواند؟
تو می روی که بماند؟
که بر نهالک بی برگ ما ترانه بخواند؟
زمین تهیست ز رندان همین توئی تنها
که عاشقانه ترین پهنه را
دوباره بخوانی
بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی
بخوان به نام گل سرخ
بخوان به نام گل سرخ