تو شاهدی ای غم

میان جمع ام من، ولی دلم تنها
لبم چو گل خندان، دو دیده ام دریا
لب از برون خندد، دل از درون گرید
ز برق چشمانم، نشان غم پیدا
تو شاهدی ای غم
عارف:
چگونه میخندد، گلی که پژمرده
دل منست آن گل، که از جفا مرده
زمن چه میپرسی، که از چه مینالم
همیشه می گرید، دلی که افسرده
تو شاهدی ای غم
الهه:
میان جمع ام من، ولی دلم تنها
لبم چو گل خندان، دو دیده ام دریا
عارف:
لب از برون خندد، دل از درون گرید
ز برق چشمانم، نشان غم پیدا
الهه و عارف:
تو شاهدی ای غم
الهه:
چگونه میخندد، گلی که پژمرده
دل منست آن گل، که از جفا مرده
عارف:
زمن چه میپرسی، که از چه مینالم
همیشه می گرید، دلی که افسرده
الهه و عارف:
تو شاهدی ای غم