باورم کن

باورم کن باورم کن
باورم کن آنچه هستم
بس که ناباوری دیدم
تو خودم هر بار شکستم

باورم کن خیلی خسته م
از غم ناباوری ها
تو کمک کن تا نباشم
آیه ی دربه دری ها

رگبار تلخ دو رنگی
دشنه زد به تار و پودم
از غم نامردمی ها
مرده ذرات وجودم

دیگه باورم نمی شه
که هنوزم زنده هستم
گر چه می دونم که پاکی
شده باعث شکستم

باورم کن که تو سینه
غم دارم به حجم فریاد
آخه این غم کمی نیست
که صداقت رفته بر باد

زیر این گنبد وحشی
توی این دل نگرونی
تو بیا همسفرم باش
اگه تو بخوای می تونی
تو می تونی تو می تونی