افسانه

شب سری به میخانه زدم
بوسه ای به پیمانه زذم
راز دل چو گفتم به سبو
اشک من گره شد ز گلو
ناله بر دل شکستم تا نگویی که مستم
ناله بر دل شکستم تا نگویی که مستم
شکوه میکنم ازتووچشم سیاهت
لحظه ای ز دل نمیرود یاد نگاهت
ای عزیز غایب ز نظر
ستاره ی بزم هنر
ناله بر دل شکستم تا نگویی که مستم
ناله بر دل شکستم تا نگویی که مستم

چون موجی سرگردان درآغوش طوفان
چون موجی سرگردان در آغوش طوفان
گذشتم گذشتم گذشتم از تو
چه رسوا که افسانه گشتم از تو
پا بی تو به میخانه گذارم . نگذارم
لب بر لب پیمانه گذارم . نگذارم
تو شمعی و من در هوس شعله عشقم
این شعله به پروانه گذارم . نگذارم

شکوه میکنم ازتووچشم سیاهت
لحظه ای ز دل نمیرود یاد نگاهت
ای عزیز غایب ز نظر
ستاره ی بزم هنر
ناله بر دل شکستم تا نگویی که مستم
ناله بر دل شکستم تا نگویی که مستم