آتش کاروان

آتشی ز کاروان جدا مانده
این نشان ز کاروان به جا مانده

یک جهان شراره ، تنها
مانده در میان صحرا

به درد خود سوزد
به سوز خود سازد

سوزد از جفای دوران
فتنه وبلای توفان

فنای او خواهد
به سوی او تازد

من هم ای یاران تنها ماندم
آتشی بودم برجا ماندم

با این گرمی جان
در ره مانده حیران

این غم خود به کجا ببرم
با این جان لرزان
با این پای لغزان

ره به کجا ز بلا ببرم
می‌سوزم گرچه با بی‌پروایی
می‌لرزم بر خود از این تنهایی

من هم ای یاران تنها ماندم
آتشی بودم بر جا ماندم

آتشین خو هستی سوزم
شعله جانی بزم افروزم

بی پناهی محفل‌آرا
بزم افروزی تیره روزم

آآآآآ

من هم ای یاران تنها ماندم
آتشی بودم برجا ماندم