Shokouh Doust

شبی که مهمان تو بودم
به شکوه ای لب نگشودم
که شمع آن انجمن
نظر نبودش به من
همه نظر ها به نگاهت
به فتنه ی چشم سیاهت
همه سخن گوی تو
دل همه سوی تو
تو غافل ز من وز غم دل من
دل آسوده از درد و مشکل من
که چه ها دیدم از دست تو
ز بلای چشم مست تو
باید بروم شکوه از تو کنم با خدای جهان
رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان
چه شد دل بریدی
مگر خود ندیدی
ز من آن همه مهربانی ها
مکن نا توانم
که من هم جوانم
ولی دیدم از تو جوانی ها
تو غافل ز من وز غم دل من
دل آسوده از درد و مشکل من
که چه ها دیدم از دست تو
ز بلای چشم مست تو
باید بروم شکوه از تو کنم با خدای جهان
رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان
چه شد دل بریدی
مگر خود ندیدی
ز من آن همه مهربانی ها
مکن نا توانم
که من هم جوانم
ولی دیدم از تو جوانی ها