Ayadat
Viguen
در شب بیماری من
آنکه چون بختم رمیده
میرسد از ره پریشان
چاک پیراهن دریده
می نشیند در کنارم
گویی بنشیند سپیده
سر به بالینم گذارد
چون شاخه گل خمیده
آنکه برده رنج بسیار
از پی آزردن من
آه
این زمان لرزد دل او
از خیال مردن من
از خیال مردن من
گویم ای مه تا سپیده دم
از وفا بنشین کنارم
گو چه حاصل گر نشینی دمی
بعد مرگم بر مزارم
گویمش ای نازنینم
خوش نشستی در کنارم
کرده ای از من عیادت
ای طبیب غمگسارم
سر به بالین تو امشب
سوزد از آتش تن من
اشک چشمانت ببارد
ژاله ها بر دامن من
آنکه برده رنج بسیار
از پی آزردن من
آه
این زمان لرزد دل او
از خیال مردن من
از خیال مردن من
گویم ای مه تا سپیده دم
از وفا بنشین کنارم
گو چه حاصل گر نشینی دمی
بعد مرگم بر مزارم